(1541-1599)
Bilim adamı, hekim, şair. Doğuştan kör olduğundan Darir ve Akmah adları ile bilinir. Çok bilgili olduğu için de el_Basir (can gözüyle gören) adını almıştır. Çocukluğunda yakalandığı bir hastalıktan Hatay’a gelen İranlı Bilgin Muhammed Şerif’in çabasıyla kurtuldu. Öğrenimini onun dersleriyle tamamladı. Mantık, Fizik, Yunanca öğrendikten sonra Antakya’dan ayrıldı. Anadolu, Suriye, Filistin ve Mısır’ı gezdi. Şii olması Mısır’da hoş görülmedi. Ancak, zengin bilgi dağarcığı ve hastalıkları iyileştirme yeteneğiyle kendini sevdirdi. 1599’da Mekke Şerifi Hasan Bin Nümay onu Mekke’ye çağırdı.Bir yıl sonra burada öldü.
Çok sayıda kitap yazmıştır.
Yapıtlarından bazıları: Tıp konusundaki Tezkireti Davud el- Antaki ya da Tezkireti uli’l-Elbab ve’l-Camiü’l-Acebü’l-Ucab tüm islam dünyasında ünlüdür. Mısır’da yedi kez basılmıştır. En-Nüzhet ül Mübhice fi Teşhis ül-Ezahan ve Tadil ül-Emzice, Elfiye fi’t-tıb, Nüzhet ül-Ezhan fi islah ül-Ebdan, Kifayet ül-Muhtac fi ilm ül-ilac, Kitap ül-Behce ve’d-Dürret ül-Müntehabe fi ma sıhha min el-Edviyetül-Mücerrebe, Tuhfet ül-Bekriye fi Ahkâm ül-İstihman ül-Külliye ve’l-Cüziye öbür tıp kitaplarıdır. Gayet ül-Meram fi’l-Mantık ve’l-Kelam adlı yapıtı mantık, Tezyin ül-Esvak bi-Tafsili Eşvak ül-Uşşak adlı yapıtı da aşk üzerinedir. Ayrıca felsefe, astronomi, geometri ve psikoloji konularında da yapıtları vardır.
Ebu Abbas Muhammed Hibetullah
(1735- ?)
Din ve bilim adamı.Öğrenimine mahalle mektebinde başladı. Din kuralları ve mantık konusunda dersler aldı. Yükseköğrenimini Şam’da sürdürürken Kahire’ye gidip döndü. Okulu bitirince hocalık yapmaya başladı. Daha sonra İstanbul’a gitti. Beş yıl boyunca bilimsel araştırmalarda bulundu. 1759’da yeniden Şam’a döndü, hocalığını sürdürdü.
Yapıtları: Eşbak (3 cilt), Silkül-Kelaid (bilim adamları antolojisi), Rahmet Hadisinin Şerhi (Tanrı’nın rahmeti konulu hadisin açıklaması), Hadikat ül-reyahin (üç bine yakın bilim adamının yaşam öyküleri ile yapıtlarını konu alan bir kitap), İbn-i Şahane’nin bir şiirini açıklayan yapıtı da bulunmaktadır.
Nazım Efendi
(1839- ?)
Şair. Şeyh Köyü’nde doğdu. Medrese öğrenimi ve özel öğrenim gördü. Arapça ve Farsça öğrendi. Divan Edebiyatını inceledi. Türkçe, Arapça ve Farsça şiirler yazdı. Fuzuli’yi andıran lirik şiirleri, gazelleri ile ünlüdür. Divanı yayımlanmamıştır.
Nestorios
(381-451)
Din adamı. Nasturilik (Nesturilik) mezhebinin kurucusudur. Pers asıllı Nestorios Antakya’da doğdu. Önce Antakya’da bir manastırda keşişlik yaptı. Daha sonra Bizans İmparatoru tarafından patrik olarak İstanbul’a çağrıldı. 428-431 arasında bu görevde kaldı. Hristoloji konusunda Efes konsülüyle anlaşmazlığa düştü.
İskenderiye Piskoposu Kyrill, İsa’nın kişiliğini hem tanrısal hem de cisimsel bir varlık olarak yorumladığı için onu suçladı. Sapkın sayılarak, Libya’ya sürüldü. Hıristolojik düşüncelerini orada yazdı. Yapıtları Grekçe parça parça yayınlandı. Latince, Ermenice ve yerel Suriye dilindeki yapıtları günümüze ulaşmamıştır. Öğretisi yıllar sonra Kadıköy (Chalkedon) Konsülü’nde aklandı. Başlıca iki kitabı bulunmaktadır. Tragedya ve Liber Heraclidis.
Reşid Lami Efendi
(1870- ?)
Eğitimci. Antakya medreselerinde öğrenim gördükten sonra İstanbul’a giderek Beyazıt medreselerinde öğrenimini sürdürdü. Eğinli Hacı Hafız Mehmed Hulusi’den ders aldı. Daha sonra Antakya’ya döndü, icazet aldı. Halep’ten öğretmenlik belgesi alarak Fransız işgaline kadar Antakya’da öğretmenlik yaptı. Eğitim üstüne kitaplar yazdı. Vakidi’nin Fütuhüşşan adlı Arapça yapıtını Türkçe’ye çevirdi. Şiirler de yazdı, ancak bu alanda yeterince başarılı olamadı.
Sadık Mehmed Efendi
(1788-1860)
Din adamı ve şair. Antakya müftüsü Ahmed Efendi’nin oğludur. 1828’de babası ölünce Antakya müftüsü oldu. Devrin ünlü bilginlerinden Şirvani İsmail Efendi hacca giderken, Antakya’ya uğradı. Sadık Mehmed Efendi bu bilgini bir yıl evinde konuk ederek ondan çok şey öğrendi. Sadık Efendi, nükteleri ve özdeyişleri ile de Antakyalı’lar tarafından sevilir ve anılır. Halep Valisi’nin bir mektubuna karşılık yazdığı terci-i bend ile güçlü bir şair olduğunu kabul ettirmiştir. Yayınlanmamış divanı, 20 cüz Kuran tefsiri başlıca yapıtlarıdır.
Rıza Polat Akkoyunlu
(1911-1970)
Şair. İlköğrenimini Adana’da, ortaöğrenimini Adana, Konya ve Balıkesir’de yaptı. Yeterlik sınavıyla ortaokul Türkçe öğretmeni oldu. Üç yıl, Dil Tarih ve Coğrafya Fakültesi Türkoloji Bölümüne devam etti. Çeşitli liselerde edebiyat öğretmenliği yaptı. Bir Yangının Külleri, Bir Yayda Altı Ok, Bende Kalan Mektuplar, Güneyden Geliyorum şiir kitapları bulunmaktadır.
Mehmet Aksoy
(1939- )
Heykeltraş. Hatay’ın Yayladağı İlçesi’nde doğdu. Ortaöğrenimini Antakya Lisesinde tamamladı. İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Heykel Bölümünde Sadi çalık’ın öğrencisi oldu. 1967’de akademiyi bitirdi. Daha sonra yurt dışı sınavını kazanarak 1970’de İngiltere’ye gitti. Oradan Almanya’ya geçti. Genellikle demir ve taşla figüratif çalışmalar yapan sanatçı, 1966’dan sonra Devlet Resim ve Heykel sergilerine katıldı. Koç Başı (sac ve demir), Geyik Başı (taş), Futbolcular (bakır), Horoz (demir), adlı yapıtları Resim ve Heykel Müzesine alınmıştır.
Remzi Bengi
(1907-1978)
Yayımcı. Remzi Kitabevi sahibidir. Antakya’da doğdu. Küçük yaşta babası ölünce, ailesiyle İstanbul’a göçtü. Davutpaşa İdadisi’ni bitirdi, çalışmaya başladı. İlk kez 1928’de Beyazıt’ta Ümit Kitabevi’ni açtı. 1930’da kitanevi Ankara Caddesine taşınınca da adını Remzi Kitabevi olarak değiştirdi. Genellikle Türk yazarlarının kitaplarını yayınladı. İlk kitapları, Ömer Seyfettin’den Yüksek Ökçeler, Nazım Hikmet’ten Sesini Kaybeden Şehir, Hasan Âli Yücel’den Dönen Ses ve Sait Faik’ten Semaver’di. 1937’de başlattığı “Dünya Muharrirlerinden Seçmeler” dizisiyle Atatürk’ün beğenisini kazandı.Edebiyat Kütüphanesi, Yeni Türk Yazarları, Kültür Serisi, Büyük Fikir Kitapları dizilerini yayımladı. 1950’den sonra okul kitaplarının yayımına başladı.
Arif Coşkun
(1928- )
Şair. Antalya Lisesi’nde okudu. Ancak, ortaöğrenimini tamamlayamadı. Defne Hidroelektrik Birliğinde uzun süre çalıştıktan sonra İstanbul’a yerleşti. Yelken, Ataç ve Yeditepe dergilerinde yayımladığı şiirleri ile tanındı.
Yapıtlarından bazıları: Günah Dağları (1962), Uzay Gölü (1964) Ateş Hattı (1966), Taş Kilim (1969), Çıkınımda Anadolu (1972), Barışın Kuyumcuları (1978).
Abdurrahman Demirtaş
(1924- )
Matematikçi, Eğitimci. Gazi Eğitim Enstitüsü Matematik Bölümünü, daha sonra Ankara fen Fakültesi Matematik Bölümünü bitirdi. ABD’de Ohio Stade Üniversity’de lisansüstü öğrenim yapan Demirtaş, yurda döndüğünde çeşitli okullarda matematik öğretmenliği yaptı. 1975-1977 yılları arasında Ortaöğretim Genel Müdürü, 1977’de de Talim ve Terbiye Kurulu Başkanı oldu. 1978’de Ankara Eğitim Fakültesi’nde doktor oldu; aynı yıl Milli Eğitim Bakanlığı Müsteşarı oldu.
Yapıtlarından bazıları: Geometri (1967), Temel matematik-1 (1971), Yeni temel Matematik (1973), Lise Matematiği, Cilt 4 (1973), Ortaokullar için Matematik (1973), İlkokullar İçin Matematik Sınıf 4 (1975), Diferansiyel ve İntegral Hesabı (1975), İleri Matematik (1976), Matematik Öğretmen Kılavuzu (1976).
Lütfi Duran
(1921- )
Bilim adamı. Ortaöğrenimini Galatasaray Lisesi’nde, yükseköğrenimini İstanbul Hukuk Fakültesi’nde yaptı (1939). Aynı yıl İdare Hukuku Kürsüsü’nde asistan oldu. Fransa’nın Toulouse Hukuk Fakültesi’nde devlet doktorası vererek yurda döndü. 1951’de profesör oldu. 1951’den sonra yapılan Uluslar arası İdari İlimler Kongrelerine tebliğler sundu. 27 Mayıs 1960’tan sonra kurulan Anayasa Komisyonu’nda görev aldı. İngiltere’de Cambridge Üniversite’sinde 1959-1960, Paris Üniversitesi’nde 1971-1972 yılları arasında bilimsel araştırma ve incelemelerde bulundu.
Yapıtlarından bazıları: Türk İdare mevzuatı (1954), İdare Hukuku Meseleleri(1958), Temel Hak ve Ödevlerin Kanunla Düzenlenmesi (1966), Türkiye İdaresinin Sorumluluğu (1974), Türk Kamu Personelinin Mali Sorumluluğu (1974).
Sabahattin Ezer
(1921- )
Gazeteci. Ortaöğrenimini Antakya Lisesi’nde, yükseköğrenimini İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türkoloji Bölümünde tamamladı. İleri ve Yeni Sabah gazetelerinde muhabir olarak çalıştı. 1948’de Hatay’a dönerek, Sabah adlı günlük, siyasi gazeteyi çıkarmaya başladı. Aynı zamanda Cumhuriyet gazetesinin muhabirliğini de yaptı.
Burhan Günel
(1947- )
Öykü ve roman yazarı.Ortaöğrenimini Konya Erkek Lisesi’nde (1965), yükseköğrenimini Hava Harp Okulu’nda tamamladı. Hava subayı olarak orduya katıldı. 1970’den başlayarak Yansıma, Varlık, Güney, Cumhuriyet, Yeni Ortam, Oluşum, Yazko Edebiyat, Yeni Olgu, Türkiye Yazıları gibi dergi ve gazetelerde şiir, öykü ve eleştirileri yayımlandı. Öykülerinde kasaba ve kent kenar mahallelerinde yaşayan dar gelirli insanların sıkıntılı yaşamlarını yalın bir dille anlatan Günel, gerçekçi yazarlardandır. Bu yönüyle de Orhan Kemal’e benzetilmektedir. Sevinç Dolu Bir Akşam adlı çalışmasıyla Kültür Bakanlığı Çocuk Yapıtları Yarışması’nda Başarı Ödülü, Acının Askerleri adlı yapıtıyla da 1981 Mehmet Ali Yalçın Roman Ödülünde üçüncülüğü Tahsin Karakuş’la paylaştı.
Yapıtlarından bazıları: Ökse (1972), Sevgi bağı (öyküler,1974), Umut Zamanı (roman, 1964) Evcilik Oyunu (öyküler, 1975), Ağlama Bebeğim (1976), Yağmurla Giden (1976), Başka Bir Yaz (öyküler (1980), Aksayan (roman,1980).
Hüseyin Kaşif
(1927- )
Sinema oyuncusu ve yönetmen. Ortaöğrenimini Antakya Fransız Lisesi’nde yaptı. 1943’te Atıf Kaptan topluluğuna katıldı.Sonraları Ses Opereti ve Bulvar Tiyatrosu’nda çalıştı. 1951’de “Destan Destan İçinde” filmindeki başrolüyle sinemaya girdi. Birçok fimde başrol oynadı, daha sonra karakter oyunculuğu yaptı. Ayrıca, Aşkın Acıları (1955), Senin İçin Affettim (1951) ve Kayıp Kız Ayla (1962) filmlerinin yönetmenliğini yaptı.
Bekir Sıtkı Kunt
(1905-1959)
Hukukçu ve yazar. İlk ve ortaöğrenimini Antakya’da yaptı. Yükseköğrenimini İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde tamamladı (1928). O yıllarda Vakit gazetesinde başladığı gazeteciliği, 1930’a kadar sürdü. Düzce, Uşak ve Aydın’da yargıçlık yaptı. 1938’de Hatay Meclisi’ne milletvekili olarak girdi. Yeni Gün gazetesinde başyazıları yayımlandı. Hatay’ın Türkiye’ye katılmasından sonra da TBMM’ye iki dönem Hatay milletvekili seçildi (1939-1943). 1946’da mesleğine dönerek, Asliye Ceza Yargıçlığı yaptı. Yazarlığa gazetecilikle başlayan Kunt, ilk öyküsünü 1924’te Yeni Adam gazetesinde yayımladı. 1930’dan sonra Vakit gazetesi eklerinde yayınlanan yüze yakın öyküsüyle ün kazandı. Sonraları, Uyanış, Varlık, Adımlar, Yurt ve Dünya ve Yeditepe dergilerinde de öyküleri yayınlandı. Gözlem ve gerçeğe bağlı öykülerinde köylü ve kasabalıların, İstanbul’un sıradan insanlarının olağan yaşantılarını şakacı bir biçimde anlattı. Konularını daha çok mahkemeler, devlet daireleri gibi iyi bildiği çevrelerden seçti.
Yapıtlarından bazıları: Memleket Hikayeleri (1933), Talkınla Salkım (1937), Herkes Kendi hayatını Yaşar (1941), yataklı Vagon Yolcusu (1948), Ayrı Dünya (1952) adlı öykü kitapları vardır. Halk öyküsü “Arzu ile Kamber”i günümüze uyarlayarak yayınladı (1940).
Mahmut Kuru
(1928- )
Şair. İstanbul Kumkapı Ortaokulu’ndan ayrıldı. Çeşitli işlerde çalıştı. Büro Kâtipliği, şoförlük, Hatay’da Defne Hidroelektrik Birliği’nde memurluk yaptı. On üç yaşlarındayken Zonguldak Karainci dergisinde yayımlanan şiirlerinden sonra, Fikirler, Edebiyat Dünyası, Toprak, Kaynak, Türke Doğru, Güney ve Varlık dergilerindeki şiirleri ile tanındı.
Eserlerinden bazıları: İklimden İklime (1945), Taşlı Tarla (1957).
Ayla Kutlu
(1938- )
Yazar. İlk ve ortaöğrenimini Güney ve Güneydoğu Anadolu’nun çeşitli kentlerinde tamamladı. Yükseköğrenimini Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde yaptı. Personel ve eğitim konularında çeşitli kamu kuruluşlarında görev aldı. İlk öykü ve yazıları Özgür İnsan dergisinde Aygen Berel adıyla yayımlandı (1976-1977). 13.Antalya Film Festivali’nde Film Öyküsü dalında ikincilik kazandı.
Başlıca yapıtları: Kaçış (1979), Islak Güneş (1980).
Yalçın Küçük
(1938- )
İktisatçı. İskenderun’da doğdu. Ortaöğrenimini Kabataş Lisesi’nde, yükseköğrenimini Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde tamamladı. 1960’ta Devlet Planlama Teşkilatı uzman yardımcılığına atandı. ABD Yale Üniversitesi’nde bir yıl Lisansüstü öğrenim gördü. Yurda dönünce Devlet planlama Teşkilatı’nda Uzun Vadeli planlar Şube Müdürlüğünü yürüttü (1963-1965). Orta Doğu teknik Üniversitesi öğretim üyeliği yaparken 12 Mart döneminde görevinden alındı. Emek, Cumhuriyet, yankı, yönetimine katıldı. Yürüyüş, Sosyalist İktidar adlı gazete ve dergilerde ekonomik konulardaki yazıları ile tanındı. Edebiyat Cephesi’nde yayınladığı eleştirileri ilgiyle izlendi.
Başlıca yapıtları: Endüstrileşme Sürecinin Temel Sorunları-Sovyet Deneyimi –1925-1940 (1975), Türkiye Üzerine Tezler (Cilt 1, Cilt 2, 1979), Planlama Kalkınma ve Türkiye (1978).
Kamil Masarcı
(1950- )
Karikatürist. Yükseköğrenimini İstanbul’da Orman Fakültesinde yaptı. Orman Mühendisliği dergisi, 7 Gün, Halkoyu, Çivi gibi yayın organlarında karikatürleri yayımlandı.Yurt içinde ve dışında bir çok sergi ve yarışmaya katıldı. Çizgi film yapımı ile uğraştı. Bu konuda araştırma yapmak üzere Almanya’ya gitti (1979). Akşehir Nasrettin Hoca Uluslar arası Karikatür Yarışması’nda Özel Ödül (1977), İzmir Mimarlar Odası’nın doğanın korunması ile ilgili yarışmasında Başarı Ödülü (1978) ve üçüncülük ödülü aldı. Üçüncü balkan Kısa Film Şenliği’nde çizgi film dalında Mehmet Altuğ ve Nezih Danyal ile hazırladıkları jenerik çalışmasıyla Başarı Ödülü kazandı (1979).
Abdurrahman Melek
(1896- ?)
Devlet adamı. Yükseköğrenimini tıp dalında yaptı. İskenderun’da doktorluk yaparken siyasetle ilgilendi. Fransız mandasının sona ermesinden sonra İskenderun Sancağı’nın Suriye’ye bağlanmasına karşı çıktı. Bağımsız Hatay Devleti kurulunca başbakanlığa getirildi (1939). Hatay başbakanı olduğu sırada Gaziantep’ten milletvekili seçildi. Milletvekilliği 1950 yılına kadar sürdü.
Cemil Meriç
(1917- )
Yazar, düşün adamı. Reyhanlı’da doğdu. Ortaöğrenimini Antakya Lisesi’nde, yükseköğrenimini İstanbul Üniversitesi Fransız Filolojisi Bölümünde yaptı. Elazığ Lisesi’nde Fransızca öğretmenliği (1942-1945), İstanbul Üniversitesi Yabancı Diller Okulu’nda okutmanlık görevlerinde bulundu. Deneme, eleştiri, çeviri, makale ve incelemeleriyle tanındı. İnsan, Yücel, XX.Asır, Dönem, Yapraklar, Amaç, Ayın Bibliyografyası, Yeni İnsan, Hisar, Türk Edebiyatı adlı dergilerde yazıları yayınlandı.
Balzac, Victor Hugo vb. çevirileri yanı sıra inceleme kitapları da vardır.
Yapılarından başlıcaları: Hint Edebiyatı (araştırma, 1964), Saint-Simon, İlk Sosyolog, İlk Sosyalist (1968), İdeoloji (1970), Bu Ülke (makaleler, 1973), Umrandan Uygarlığa (inceleme, 1974) “1976 Türkiye Milli Kültür Vakfı Armağanı”, Hint ve Batı (1967), Bir Dünyanın Eşiğinde (1976), Mağaradakiler (1979), Kırk Ambar (1980).
Kemal Sülker
(1919- )
Sendikacı. İlköğrenimini Antakya’da, ortaöğrenimini İstanbul ve Antakya’da yaptı. Bir yıl Hukuk Fakültesine gittikten sonra, yükseköğrenimini İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nde sürdürdü. Son sınıfta iken, sıkıyönetim mahkemesi kararıyla İstanbul dışına sürgün edildi (1943). Hatay’da ceza yasasının 142.maddesine aykırı eylemlerde bulunduğu gerekçesiyle tutuklandı, yargılama sonunda aklandı. Gece Postası gazetesinde işçi konuları sayfasını yönetti.Çeşitli gazetelerde çalıştı. DİSK ve TİP’in genel sekreterliğini yaptı. İşçi hakkı ve K.Ilıcak ile birlikte Türkiye Birlik gazetelerini çıkardı. Tan’da yazı işleri müdürlüğü yaptı. Yeni Edebiyat, Yürüyüş, Barış, Yurt ve Dünya, Gün, Yeryüzü, Forum, Sosyal Adalet, Eylem, Ant, Emek, Ortam, Vatan, Cumhuriyet gibi dergi ve gazetelerde araştırmaları ve edebiyat ile ilgili yazıları yayınlandı. Asım Sarp ve Okur imzalarını da kullandı.
Başlıca yapıtları: Türkiye’de Sendikacılık (1955), Dünyada ve Türkiye’de İşçi Sınıfının Doğuşu (1964), Dünyada ve Bizde Sendikacılık (1966), Nazım Hikmet Dosyası (1967), 100 Soruda Türkiye’de İşçi Hareketleri (1968), Sabahattin Ali Dosyası (1968), Sendikacılık ve Siyaset (1975), Türkiye’de Grev Hakkı ve Grevler (1976), İki Konfederasyon (Türk-İş ve Disk, 1976), Nazım Hikmet’in Gerçek yaşamı 1901-1928 (2 cilt, 1977)
Cemil Yener
(1913- )
Yazar. Yükseköğrenimini İstanbul Yüksek Öğretmen Okulu’nda tamamladı. Milli Eğitim Müdürü ve lise öğretmeni olarak Bolu, Kars, Kastamonu, Sivas ve Çorum’da bulundu. İstanbul Eğitim Enstitüsü’ne atandı. 1973’te emekliye ayrıldı. Edebiyat araştırmacılığı yanında, makale, deneme, eleştiri ve gezi yazıları da yazdı. Yardım ve Armağan Üzerine adlı denemesiyle 1970’te TRT’nin Deneme Başarı Ödülünü, Fuzuli’nin Dünyası adlı inceleme kitabı ile de Türk Dil Kurumu ödülünü kazandı (1967). Yelken, Türk Dili, Hayat tarih mecmuası, Yeni Ortam dergilerinde yazılar yazdı. Başlıca eserleri: Bir Romancının Dünyası ve Romanlarındaki Dünya (Halit Ziya Uşaklıgil üzerine bir inceleme, 1959), Fuzuli’nin Dünyası (1966), Varidat (Simavnalı Şeyh Bedrettin’in Arapça yapıtının çevirisi ve yorumu, 1970), Türk Halk Edebiyatı Antolojisi (1973), Halit Ziya Uşaklıgil (1974), XVI.yy’da Osmanlı İmparatorluğu’nda gelenekleri ve sosyal yaşantıyı anlatan Mevaidun-Nefais fi Kavaid ül Mecalis (Gelibolulu Mustafa Ali’den Türkçeleştirme).
Ali Yüce
(1928- )
Şair ve roman yazarı. Yayladağı’nın Hisarcık Köyü’nde doğdu. Yoksul bir ailenin beş çocuğundan biriydi. 18 yaşına değin çobanlık, ırgatlık yaptı. Sonra öğretmeninin yardımıyla köyden kaçarak, Düziçi Köy Enstitüsü’ne yazıldı. Burayı bitirince, köy öğretmeni oldu. Hatay’a bağlı köylerde 10 yıl çalıştı. Kendi kendine İngilizce öğrenerek Gazi Eğitim Enstitüsü İngilizce Bölümünü dışarıdan bitirdi. Antakya Ticaret Lisesi İngilizce öğretmenliğine atandı. Buradan emekli oldu.
İlk şiirleri 1956’da Yücel dergisinde yayınlandı. Saklkım, Pazar postası, yeditepe, Dönem, Türk Dili, Soyut dergilerinde şiirler yazdı. Şiirlerinde şaşırtıcı buluşlar, ince yergi, öğeleri ve çok değişik imgeler görülür.
Başlıca yapıtları: Şiirin Dili yapısı İşlevi (deneme, inceleme, 1975), Şeytanistan (roman, 1976), Boyundan Utan Darağacı (şiirler, 1976), Halk Çağı (Nevzat Üstün 1980 Şiir Ödülü-m Yeditepe Şiir Ödülü-Türk Dil Kurumu 1981 Şiir Ödülü).
Ayrıca İzmir’de Atatürk’ün 100.doğum yıldönümü nedeniyle yapılan şiir yarışmasında “Dersimiz Bağımsızlık” şiiri ile birinci olmuş.
[Editiert am 4/1/2008 um 01:01 von Rojin]