Dostsesi - Stimme der Freundschaft

- Olay günü neredeydin?

- Bir başka günde!

Zor bir iştir kişinin kendini öldürmesi. Oysa ben bir seri katilim. Kendimdeki herkesi öldürdüğüm kadar herkesteki kendimi de öldürüyorum. Pişman mıyım? Tabii ki hayır… Eğer serbest kalırsam yine devam ederim. Çünkü beni öldürmek için bana içirilen her benlik kendi ölümlerinin müjdecisidir.

- Olay anında neredeydin?

- Ölümün soğuk yalnızlığında…

- Şahidin var mı?

- Evet!

- Kim?

- Senin ölümün… Öldüğün gün zaten karşılaşacaksın o soğuklukla…

Bir yazı yazarken en zor şey ilk cümleyi yazmaktır. Bu anlamda birini öldürürken en zor şey öldürmeye değecek o suskunluğu bulmaktır. Benim seçimlerse genelde yıllar öncesinde susup da şimdiki zaman kiplerinde susturmayan nedenlerdir.

Fotoğraflardaki kendimi öldürmek itiraf etmem gerekir ki en zor olanıydı. Birkaç renkte parmakizi bırakmıştım. Zaten o yüzden yakaladılar ya beni!

- Fotoğraflarda parmakizini bırakmışsın.

- Çünkü onlarda ben vardım.

- Ama bunlar taze izler…

- Çünkü unutmaya çalışıyordum.

- Parmaklarınla mı unutursun?

- Parmaklarım unutamadıklarımdan hesap sorar.

- O zaman suçlusun

- Masum olmanın kıstası suçsa evet…

En çok zevk aldığımsa terk edilişlerden sonra yaşadığım zaman dilimidir. O günlere geri dönmek belki canımı yeniden yaktı. Ama o acının yarattığı acizliğin hesabını kendime sormalıydım. Beni terk edenlerden nefret etmiyorum. Çünkü şuan ben de onlar gibi yapıyorum. Ve terk ediyorum kendimi. Ne kadar acıdır ki o ayrılıklardan terk edebileceğim bir “Ben” kalmamış bana. Bana terk edebileceğim bir “Ben” bırakmadıkları için nefret ediyorum onlardan.

- Çocukluğunu neden öldürdün?

- Çünkü ben o olmayı hak etmiyordum.

- Neden?

- Fazla masumdu.

Ve birazdan hücreme kapatıldığımda en ihtişamlı cinayetimi gerçekleştireceğim. Yaşadığım pişmanlıktan değil… Dedim ya; pişman değilim. Birazdan bu cinayetleri işleyen kendimi öldüreceğim.

- Hazır mısın ölmeye?

- Ölümünü bana hazır olduğu kadar…

- Peki, son bir şey demek istiyor musun?

- Diyebileceğim her şeyi sustum ben. Ki söyleyebileceklerimi söyleseydim şuan böylesine adi bir suçlu olmazdım.

- Özür dileyecek misin?

- Yaşayamadığım her şeyden ve herkesten özür diliyorum. Yaşadıklarımdansa yaşadığım için özür diliyorum.

- Ya kendinden?

- Onun tek özrü benim zaten…

Yunus.B