Üc gün önce, pazertesi günü iki toplanti arasi (arabam bozuldugu icin) tipi seklinde yagan karda metroyu hayli bekledim. Hava soguk, kar lapa lapa ama tipi misali, keskin bir rüzgarla savrula savrula yagiyor üstelik soguk dayanilir gibi degil. Nihayet metro geldiginde hemen icine girdim (bu arada Laptop cantasinin asili olan sag omuzum zalim yer cekimine yenik düserek digerinden adeta 10 cm daha “sarkik”. Yani yorgun, bitkin ve zamanmanagement sorunu ile bogusarak iceri girdim… Laptopcantasi ve diger cantami bir bos oturaya koydum, üzerimden kari silkeliyorum.

Sagimdan bir erkek sesi “Karmi yagiyor?” diye soruyor. Resmen benimle dalga geciyor diye algiladim, cünkü üstüm kardan bembeyaz. Ben de hic bakmayan “Hayir, o da nerden cikti simdi?” diye hicivce cevap verdim. Bu cevabim üzerine öndeki oturma bölümünden bir bayan sesi “Stephan, yolculari rahatsiz etme!” diye sagimdan gelen sesin sabihini ikaz etti. Sagimdaki sesin sahibi yine „Nasilsiniz hanfendi, iyimisiniz?“ sorusu ile sohbet etmeye cabaliyor. Saga dönüp baktim 6 kisilik yetiskin bir grup. Hepsinin ortak özelligi var: o uyaran bayan haricinde hepsi –beden dilinden ve görünüsten belliki- engelliler.

Ani bir yumusama ile „Tesekkür ederim, siz nasilsiniz?“ diye geri cevap verip gülümsedim. Belliki onlardan sorumlu olan kadin sagimdaki beyefendiyi tekrar uyardi. Bende bayana dönüp „Birakin, belki flört etmek istiyor!“ diye bir espri yaptim. Bunu söyledigimde sagimdaki beyefendi kikir kikir gülüyordu, ona da dönüp göz kirptim. Lakin bu „flörtumüzü“ genc kadin „Esas sorunda bu ya: herkezle flört ediyor!“ diyerek acimazsizca bozdu. Bu defa kadina yönelerek „Tüh, bütün umutlarimi kirdiniz. Bende kendimi özel hissetmistim“ dedim ve hepimiz gülüstük.

Artik inecekleri duraga gelmistik. Kadin hepsini kapinin yanina topladi, metro henüz yer altina inmediginden metronun merdivenleri asagi dogru acildi. Ama engelli insanlar karanlikta kaypak basamaklara basmaya korktular. Tereddütkleri uzun sürdügü icin kapi aniden kapandi. Biraz paniklestiler, genc kadin kapiyi acma tusuna basa basa tekrar acmayi basardi ve bu defa önce kendisi asagiya indi. Elini uzatiyor, ama engelli grup kapi tekar kapanacak ve arada kalacaklar endisesi ile cesaret edemiyorlar. Metro her an kalkacak, kadin stese girmeye basladi ve "Hadi inin lütfen!" diye sesini yükseltti. Metro tiklim tiklim dolu, herkes onlarin telasini, sinemada gerilim filmi izler misali izliyior. Iki adimla kapiya gidip acma tusunu basili tutarak grubun rahatca inmesini sagladim. Genc kadinin tesekkürleri ve o iyi niyetli insanlarin mütesekkar bakislari arasinda kapilar kapandi ve “aramizdaki bag” koptu.

Olay üzerine düsündüm durdum: 5 dakika önce zamanin dar olmasi, arabasizlik ve hava kosullari stresinden bitkin ve yorgun girdigim metroda bu güzel insanlar sayesinde bir sakinlesme ve ichuzur elde ettim.

Asil engelli kim acaba diye sormadan edemiyorum? Her seye (karyer, konum, para, mal, mülk vs. vs.) sahip olmak isteyen biz "normal" (gerci her ne kadar normal oldugumuz tartisabilinir) insanlarmi, yoksa ordaki o magdur insanlarin karsisina cikan bir engel (merdivenden inememe korkusu yani) olan mücadeleri ve onlari bu halleri ile sinema izler gibi iyerinden kipirdamadan izleyen bizlermi ?

Burda acaba insalliktan yoksun kim ve engelli kim? "Engell" olarak sifatlandirdigimiz insanlar kesin degildi diyebilirim…

Hosgelin Lale
Özelik insan kendi si belirtirmis
sen özeligin de budur
paylasimin iicn tsk ve inceligin hep böyle kalmasi dilerim
farkin burdan