Yumuşak bir yüzeye dokunmak isteyip dokunamayışım, güzel bir kızın gözlerindeki “dans

edelim” çağrısına karşılık veremeyişim, sek sek oynayamayışım, yakan top oyununda oyun

başlamadan yanışım, şöyle hafiften çiseleyen bir yağmurda vuramayışım kederli sokaklara

kendimi, okuldaki bir atletizm yarışmasında sonuncu gelemeyişim, gitar çalamayışım, işveli

bir zerdaliyi dalından koparamayışım...



Söyle kardeşim, böyle bir ruh hali içinde hayatı sevebilmek kolay mı? Dünyayı, yaşamayı,

sevmeyi ve aşık olmayı yeniden keşfedebilmek!



Kabus mu Allah’ım?



Bu bir kabus olsun, ter içinde uyanayım. Sonra derin bir “oh” çekeyim. Sonra koşa koşa ta

Akdeniz’e gideyim! Bir solukta Toros’ları aşayım! Yüksek kayalardan kendimi buz gibi denize

atayım! Ve sonra kulaçlarımla açılıp ta okyanuslara kadar yüzeyim! Ellerime, ayaklarıma, bir

illet girmiş, vücudum kramplar içinde.



Bu kadar zırıltı yeter!



Bunları düşünen ben değilim! Sizlersiniz! Koşmayı da, yürümeyi de, ellerinizle tutmayı da

sizler bilirsiniz. Benim işim başka! Ben yaşayan bir insanım!



Sevdim yaşamayı. Çünkü sevdiğim yaşam; sadece ve sadece bana ait bir yaşamdı. Sevdim

yaşamayı. Dilediğim hareketleri yapabilecek uzuvlara değil, sadece bir yüreğe sahip olmanın

yeterli olduğunu keşfettiğim zaman...



Sadece bir yürek


Mustafa Oğuz MUCURLUOĞLU