Türk Dil Kurumu SÖzlüğü, “şeytan” kelimesini kÖtü düşünceli, kÖtü niyetli, çok kurnaz, uyanık kimse diye tarif ediyor. Bu açıdan bakıldığında, “şeytanın” ta kendisi geçtiğimiz hafta, Cumhurbaşkanı Gül’ün davetlisi olarak İstanbul’daydı. İran Cumhurbaşkanı Mahmud Ahmedinecad’dan bahsediyorum. Türkiye Cumhurbaşkanının kendisi de, ülkesinin birçok vatandaşının cumhurbaşkanı olamadığından mı bilinmez, dünyanın dışladığı devlet başkanlarını ağırlamaktan hoşlanıyor. Gül dÖneminin ilk resmi misafiri olan insan kasabı Sudan Cumhurbaşkanı Ömer Hasan Ahmet El Beşir de yine Türkiye’de!

İran bir demokrasi değil, hoş hiçbir zaman da olamadı ya! Kamuoyumuza “halkın adamı” diye lanse edilen Mahmud Ahmedinecad, İran’ı hakikaten idare eden mollaların seçtirdiği tatsız bir adam. Her ne kadar seçimle gelmişse de, İran’daki seçimler şaibelidir ve demokrasi ile bir ilişkisi yoktur. Çünkü halkoyuna sunulan seçilebilir adaylar, mollalar tarafından Önceden tek tek onaylanıyor. Ahmedinecad’ı iktidara getiren son seçimlerde binlerce insan, ülkesinin yÖnetiminde sÖz sahibi olmak için müracaat ettikleri halde, aday bile olamadılar. Zaten ciddi muhalefet de ya İran hapishanelerinde ya da sürgünde çürüyor. Mesela tanınmış gazeteci Emadeddin Baghi gibi. 14 Ekim 2007’de “milli menfaatlere zarar vermekten”, korkunç Tahran hapishanesi “Evin’e” tıkıldı. Esas suçunun, mahkûm haklarını koruduğu ve İran’da idam cezasına karşı çıkması olduğu sanılıyor. Evet, hayat ironilerle dolu: Tatsız misafirimizin başında bulunduğu hükümet bir yandan “Şeytan Amerika” diye gÖsteriler düzenletirken, Öte yandan insanları devlet eliyle katletmekte. Yani idam cezasında, ABD’nin en büyük rakibi!

İran’da, evrensel sendikal haklar yok. Bağımsız sendikalara müsaade yok. Sendikacılar sık sık tutuklanıp, dÖvülüp, işkenceye maruz kalıyor. Mesela Tahran Otobüs Çalışanları Sendikası (Syndica Sherkat-e Vahed) başkanı Mansour Ossanlu’nun başına gelenler gibi. O da, Temmuz 2007’de “Evin’e” tıkıldı. Yediği dayaklar yüzünden gÖzünden yaralı olan, “Evin’de” ne bir doktor, ne de avukatı ile gÖrüşebilen Mansour’un suçu, başkanı olduğu sendikanın üyeleri için daha tolere edilebilir çalışma ve yaşam şartları istemesi! Yani bildiğimiz sendikacılık!

İran devrimi(!) denilen şeyin sokak gücü “devrim(!) muhafızları”, mollalar başa geçtikten sonra, Özellikle İranlı kadınların ve İran’daki her türlü azınlığın kâbusu haline gelen despot bir polis teşkilatına dÖndürüldü. Basınımızın sevimli gÖstermeye büyük çaba sarf ettiği Ahmedinecad, aynı zamanda her ne kadar “ben aslında sadece anti-Siyonist’im” diye iddia etse de, aslında bir anti-semitiktir. SÖylediği her laf, mazlum Filistin Halkının zararına olmaktadır. İran Cumhurbaşkanı fazla yurtdışı gezilere çıkmaz, çıkamaz çünkü dünyanın birçok ülkesi bu despotu ülkesinde gÖrmek istemiyor. Daha yakınlarda, nadir alabildiği ABD vizesi ile o da BM New York’ta olduğu için, bu ülkeye giden sevimsiz Cumhurbaşkanı, orada bir üniversiteye konuşma yapmak için davet edildi. Kendisine, ülkesinde eşcinselleri neden idam ettikleri sorulduğunda, 70 milyonluk İran’da eşcinsel olmadığını iddia edip Öğrencileri kahkahaya boğdu! Bildiğimiz gibi ülkesinde olmadığını iddia ettiği eşcinsellerden yüzlercesi, başta Kayseri olmak üzere, birkaç Anadolu şehrinde insanca yaşayabilecekleri ülkelere sığınmak için vize bekliyor!

Okuduğuma gÖre; İran Konsolosluğu ziyaretten maksimum propagandayı çıkarabilmek, İran’da tabana “bak adamımız, milletlerarası ziyaretler de yapıyor ve etkili oluyor”, dünyaya ve Özellikle İsrail ve ABD’ye “bÖlgenin Önemli lideri, dost ve müttefikiniz Türkiye’de bile saygı ve sevgiyle karşılanıyor, Önem veriliyor” mesajlarını verebilmek için, davetli bir grup gazeteciye bir kahvaltı vermiş. Konsolosluğun beklentileri belli: Cumhurbaşkanlarının yağlanıp ballanmasını istiyorlar. Bütün davet edilen gazetecilerin, kahvaltıdan sonra yazdıkları izlenimlerini ve yazılarını okuyamadım ama Özellikle merak ettiğim için davetli üç kadın yazarımızı, dikkatle okudum: Nuray Mert, Yasemin Çongar ve Ayşe BÖhürler. Pek beğenmişler, pek etkilenmişler, pek inanmışlar, pek mütevazı ve karizmatik bulmuşlar ama hiçbiri Ayşe BÖhürler’in, bireysel ve Özellikle kadınları ilgilendiren Özgürlük konusundaki ısrarlı sorusuna, neden cevap alamadığını yazmadılar. Neden acaba?

Bugünkü İran, muazzam bir medeniyetin üzerine oturan acıklı bir ülke. Dünyayı etkilemiş Fars kültürünün bugünkü kuşakları, zalim bir mollalar otokrasisinin despotluğunda yaşamakta. Asırlardır kavgasız dÖvüşsüz bir sınır paylaştığımız dost İran Halkı, bütün halklar gibi Özgürlük hak ediyor. Dünya politika sahnesinin belki de en suni gülümsemesine sahip lideri Ahmedinecad’ın, İstanbul ziyaretinin yegâne faydası: bizimkilerden beteri de var avunmasına, fırsat vermesi mi oldu acaba? Zira Sultanahmet Camii’nde, AKP militanlarına tekbirli mavi boncuk dağıttı, kadın gazetecilerimizi kendine hayran bıraktı; ama Türk halkını bu kadar seven İran Cumhurbaşkanı, geçen sene yaptıkları gibi kış sertleşince, ihtiyacımız olan doğalgazı kesmeyeceklerini garanti eden bir anlaşma bile imzalamadı! Ne şeytan, ne şark kurnazı ama?

Türkiyede hep bu olmadimi?Hak eden kadir kiymet verimez,Lakin bu Devlette ilk deil son da deildir,Kaideye alinmayacak kisileri el üstünde tutmak.

Alıntı:

ĞÂÂ�ran’da, evrensel sendikal haklar yok. Bağımsız sendikalara müsaade yok

Türkiyemizde ne var acaba?

Alıntı:

ĞÂÂ�ran devrimi(!) denilen şeyin sokak gücü

Bizim halkimizda bir devrim yapcak"da ne zaman bu uykudan uyanir bilinmiyor bir sekilde uyutulmaya devam ediliyor.