Dr.Paul Ruskin, Öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik
belirtilerini Öğretirken onlara şu olayı okur:
"Hasta ne konuşuyor, ne de sÖylenenleri anlıyor. Bazen
saatlerce anlaşılmaz şeyler geveliyor. Zaman, yer ya da
kişi kavramı yok. Yalnız, nasıl oluyorsa, kendi
adı sÖylendiğinde tepki veriyor. Son altı aydır
onun yanındayım, ne gÖrünüşü için
bir çaba sarf ediyor ne de bakım yapılırken
yardımcı oluyor. Onu hep başkaları besliyor,
yıkıyor ve giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin püre
halinde verilmesi gerekiyor. GÖmleği salyalarından
dolayı sürekli leke içinde. Yürümüyor. Uykusu
sürekli düzensiz. Gece yarısı uyanıp
çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor.
Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir sebep yokken
sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana kadar da feryat
figan bağırıyor."
Bu olayı okuduktan sonra, Ruskin Öğrencilerine bÖyle
birinin bakımını üstlenmek isteyip istemediklerini
sorar. öğrenciler bunu yapamayacaklarını
sÖylerler. Ruskin, kendisinin bunu büyük bir zevkle
yaptığını ve onların da yapması
gerektiğini sÖyleyince Öğrenciler
şaşırırlar. Daha sonra Ruskin, hastanın
fotoğrafını dolaştırmaya başlar.
Fotoğraftaki, doktorun altı aylık kızıdır.
Dr.Ruskin, Amerikan Tıp Birliği Dergisindeki makalesinde,
(günümüzde çok yaşandığı gibi)
gülünç bir yanlış anlamanın insana nasıl
tamamen farklı bir perspektif kazandıracağını
anlatmaktadır.
Allen Klein'den
yukaridaki gibi biz ne anlatiriz karsimizdaki ne anlar. :redhead:
____________________
kopan bir ipe, sımsıkı bir dugum atarsanız, ipin en
saglam yeri artık bu dugumdur. ama ipe her dokunusunuzda,
canınızı acıtacak tek nokta yine o dugumdur."
www.dostsesi.com
dunyaya acilan pencereniz