KALEMİN BİLGELİĞİ :

Evimin balkonu denize bakıyor; caddeye, dağlara, günbatımına. Evimin balkonunda sigaramı tüttürüyorum. Cebimde paket, yanında da bir kurşunkalem var. Sigara tüketilmekten oldukça memnun, kalem ise biraz keyifsiz.

İşte beklediğim an geldi: Kızıllık! Gün batıyor! Deniz, güneşin parlak gÖlgesiyle oynaşıyor. Arkama yaslanıp, ayaklarımı da şÖyle uzatıp, seyre dalıyorum manzarayı. Güneş Öyle güzel batıyor ki… bu kızıl ve maviler insanı aşık edebilir, aklını da kaçırabilir insan, biraz gÖrebiliyorsa.

Mutlaka bir aksilik çıkmalı mı? Her şeyi unutmuşken, bir şey seni tokatlamalı mı yani? Manzaranın tadını çıkarırken ben, kalemim kafasını cebimden uzatıp kımıldanmaya başlıyor. O da günbatımını seyredecek galiba. Konuşmuyoruz kalemimle. O konuşmaz pek. Yanıldım galiba, konuşacak! Kırk yılda bir açtığın bayramlığını şimdi açmasan olmaz mıydı? İyice homurdanmaya başlıyor kalem. “Ne var?” diyorum ona, sert bir ses tonuyla.

-Bir kağıt bul bana.

-Bulamam şimdi sırası değil!

-Tam sırası; bul diyorsam bul!

Bu sefer ben homurdanmaya başlıyorum. SÖylene sÖylene cebimdeki sigara paketinin kağıdını açıyorum. “Al işte!” dercesine buluşturuyorum kalemimle. Kalem kağıdın üstünde kaymaya başlıyor. Günbatımını çiziyor, denizi, sol tarafa dağları, kayalıkları, caddeyi, insanları, batan güneşi… Daha sonra güneşin altına ve üstüne iki keskin çizgi çekip duruyor. Ona anlamsız anlamsız bakıyorum, “Ne yaptın?” diye soruyorum.

-Hoşuna gitmedi mi?

-Bilmem, anlamadım ki.

-Senin konumunu çizdim sahip, senin bakışını.

-A… A… Allah Allah! Ne varmış benim bakışımda?

Susuyor kalem, konuşmuyor. Gün batmıyor… Zaman durmuyor ama gün batmıyor! “Kendime daha açık konuşan bir kalem bulmalıyım.” Diye geçiriyorum içimden.

Uzun saatler kalemimin çizdiği günbatımını düşünüyorum. Hiçbir yere kıpırdamayan, ne doğan ne de batan bir güneş… İyi bir şey mi bu? Değil, tabi ki değil! Bu, yeniden doğmak için batamayan güneşin benim durumumla ne alakası var? Neyi doğru yapmıyorum? Bu işin içinden çıkamayacağım. Bir şeyler yapıp bu kalemi konuşturmalıyım. Yoksa bütün Ömrüm bu bilmeceyi çÖzmeye uğraşmakla geçecek. Daha da kÖtüsü, ben bu bilmeceyi çÖzemezsem, evimin balkonundan izlediğim güneş hiç batmayacak. Bütün şehir bu mucizevi manzaraya alışacak ve insanlar mutlu olamayacaklar!

Kalemi çıkarıyorum cebimden. Bol bol da kağıt buluyorum ve çıkıyorum evimin balkonuna. Oturup manzaranın karşısına, başlıyorum yazmaya:



“Allah’ım bu nasıl bilmece

ömür geçer mi geceye Özlemle?”



Ve kalemim başlıyor konuşmaya:

“Yorma güneşi bu bilmeceyle

Kalk ve karış insan arasına

Onlarla bat ve doğ Ömrünce.”

Alıntı:

KALEMĞÂÂ�N BĞÂÂ�LGELĞÂÂ�ĞÂÂ�ĞÂÂ� : “Allah’ım bu nasıl bilmece ĞÖmür geçer mi geceye özlemle?” Ve kalemim başlıyor konuşmaya: “Yorma güneşi bu bilmeceyle Kalk ve karış insan arasına Onlarla bat ve doğ ömrünce.”